Zinsbegoochelingen

Ik zag vandaag een actrice wandelen. Vrij snel nadat ik haar meende te herkennen, realiseerde ik me dat deze actrice al twee jaar niet meer leeft. Ze is niet meer ‘onder ons’, zoals men dat dan zegt. Ik had een glimp opgevangen van een dode. Misschien was het alleen de haardracht of de manier waarop ze liep, misschien een combinatie daarvan. Het gebeurt me vaker: een kortstondig moment van herkenning, dan schrik en de realisatie dat de persoon in kwestie niet meer leeft.
De dood leeft in de verbeelding.

Een tijd geleden droomde ik over mijn oom. Mijn oom is ook dood.
Hij stierf toen hij negenentwintig was, ik was toen zeven. Ik ontmoette mijn oom in de tuin van mijn ouders. Ik zag hem zitten, herkende hem meteen, al was hij beduidend ouder geworden. De dood had hem er niet van weerhouden er uit te zien als iemand van vijftig.
Hij stootte een voor mij onbekende vrouw naast hem aan en zei: “Is dat ‘r?”.
Ik kwam dichterbij en stamelde iets over hoe bijzonder het was elkaar na zo’n tijd weer te treffen.


De dood leeft in de verbeelding. En wie weet te verbeelden, leeft.