Als ze zich omdraait om weer terug naar binnen te gaan, bedenkt ze zich.
Ze steekt haar handen in de zakken van haar grote vest en overziet vanaf het balkon het water en de stad. Van routinematigheid is er geen sprake meer. Gretig geeft de vrouw haar ogen de kost. Ze heft haar hand tot boven haar ogen en als een ware kapitein bekijkt ze de dag. Even meen ik een zacht ‘schip ahoy’ te horen.
Het ziet er geruststellend uit. Iemand die de boel overziet.
Ik denk weer aan de kunst van het in-het-nu-zijn.
Is dit waarom het beeld van deze vrouw op haar balkon me zo veilig voorkomt? Een vrouw in het nu?
Ik zie mezelf zitten achter mijn computer. De ramen dicht, af een toe een blik naar buiten werpend, licht apathisch en met een bescheiden kater.
Ik besluit het voorbeeld van mijn nieuwe idool te volgen. Ik zet de ramen open, adem de buitenlucht in en kijk.
Het is bewolkt en grauw, er vliegen wat meeuwen heen en weer, de temperatuur is zacht voor de tijd van het jaar.
Ik mompel zachtjes ‘schip ahoy’ als de rondvaartboot mijn beeld binnen vaart.
Het nu is zo gek nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten