Het moeras

Tijdens één van de vele nachtelijke uren zappen, verzand ik wederom in een documentaire over mensen met ‘bijzondere’ gewoonten.

Zo is er een vrouw die – tot grote ergernis van haar vriend - als insectenfetisjist door het leven gaat. Haar grootste hobby is het aankleden van dode insecten, waarbij de desbetreffende kever of kakkerlak moet doorgaan voor een bekende filmster.
Net als ik door wil zappen, verschijnt er een man in beeld die met zijn hond aan het stoeien is.
Het ziet er aandoenlijk uit, het grote lichaam van de man innig verstrengeld met het grote hondenlijf.
In het volgende shot ligt de man uit te hijgen in de hondenmand. Zijn eigen hondenmand, want de hond in kwestie ligt ernaast in een andere mand. Op handen en voeten kruipt de man vervolgens naar zijn vriendin en draagt haar op hem te aaien. Hij vlijt zich tegen haar benen, zij aait hem plichtmatig over zijn hoofd. De man zegt graag dominant te zijn, maar soms ook de behoefte te hebben als puppy behandeld te worden.
In weer een volgend shot zien we de man een blik hondenvoer open trekken. De inhoud wordt verdeeld over twee eetbakken, waar hond en mens zich vervolgens achter nestelen.
De man schrokt het voer naar binnen, terwijl zijn tweejarige dochtertje het schouwspel bewondert.
De vriendin klaagt ondertussen dat de geur van het hondenvoer hun seksleven in de weg zit.
“Hij negeert zijn menselijke verantwoordelijkheden”, verzucht de vrouw geïrriteerd.

 

Ik zet de tv uit. Dagelijks waad ik door een moeras van keuzemogelijkheden. Het is verademend om steeds beter te weten wat ik niet wil.