Die nacht dronk ik me de toekomst in, beter verdoofd dan onthoofd.
Afscheid nemen gaat me nooit goed af.
Vandaag kwam ik een voormalige collega tegen. Bijna vijftig jaar ouder dan ik, maar ook zij
bivakkeerde in de leegte die werkloosheid heet.
Het was niet zozeer het werk dat ze miste, alswel de sociale contacten.
“Ik spreek nooit meer iemand,” verzuchtte ze. “En dan ben je veertig jaar aan het toneel.”
Ik wist niet goed wat te antwoorden.
We besloten iets te drinken samen, zij een biertje, ik een koffie.
Terwijl de koetjes en kalfjes voorbijtrokken, probeerde ik mezelf voor te stellen over vijftig jaar.
Het lukte me niet.
Bezopen dwarrelde ik de nacht in, de lege toekomst tegemoet.
De afgelopen maanden kon ik niet verder kijken dan een dag vooruit. Inmiddels weet ik een week te overbruggen in mijn hoofd. Voorlopig laat ik het daar bij. Vijftig jaar vooruit legt me lam.
Ik denk aan een tegeltje dat mijn hele leven aan de muur bij mijn opa en oma prijkte.
Pikerje net, it komt doch oars.
Pieker niet, het gaat toch altijd anders dan je denkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten