Weerloos

Vandaag is Geert begraven. Te grazen genomen door zijn eigen lichaam.  

Geert liet de zon schijnen. Vandaag in letterlijke zin, alle andere dagen figuurlijk.  

De willekeur die dood heet doet me peinzen over de zin van het leven. Over de wreedheden waar een ieder – verdiend of niet verdiend - aan ten prooi valt. Over hoe invulling te geven aan die 365 dagen per jaar. Over wat je hoopt achter te laten als je sterft.

Om de gedachten te verdrijven zet ik de tv aan. Ik stuit op een programma over crèches voor volwassen baby’s, een nieuwe hype in Groot-Brittannië.

In beeld verschijnen volwassen mannen en vrouwen in babykledij. Speen in de mond, luier om de kont. Andere volwassen mannen en vrouwen fungeren als hun papa’s en mama’s.
Een groot harig lichaam kirt als het wordt verschoond. Een dertiger roept haar ‘papa’ in de supermarkt terwijl ze in het rond springt tussen de zakken chips.
Volgens de fetisjisten in kwestie heeft het met erotiek of seksualiteit niets te maken. Het is het terug verlangen naar de onbezonnenheid en veiligheid van de kindertijd. Het is ontsnappen aan de werkelijkheid.

Met open mond aanschouw ik het tafereel.

De dood is gek, maar de mens nog veel gekker.

Ik geloof dat ik nog liever door de dood aan de werkelijkheid wordt onttrokken, dan dat ik met een volgeplaste luier en een speen met blokken moet spelen.