Onvoorwaardelijk

Het stelletje gaat zitten aan het tafeltje naast dat van ons. De vrouw zit met haar gezicht naar ons toe, de man met zijn rug. Zij glimlacht onophoudelijk.

Als de twee koffie en broodjes besteld hebben, haalt de vrouw een foto uit haar tas.
“Kijk, je kunt de handjes en voetjes al zien. Als je heel goed kijkt.”

 

Ik bedenk me dat er over pak ‘m beet zeven maanden een nieuw mens de wereld in geperst wordt.
Een mens dat voor de rest van zijn of haar leven bij het stelletje aan het tafeltje hoort.
Een mens dat eerst een weerloos wezentje is, dan met handen en voeten leert wat te doen met handen en voeten, groeit, leert, meer leert, zijn of haar weg vindt (of niet) en uiteindelijk weer het leven verlaat.
En als alles gaat zoals het hoort te gaan, bevindt het stelletje aan het tafeltje zich tegen die tijd al lang niet meer onder de levenden.
Ineens komt de ‘circle of life’ me voor als iets volkomen ongeloofwaardigs.
Ik neem een slok koffie en doe een poging weer terug te keren in het nu. Want zo doe je dat tegenwoordig. Niet te ver doordenken.


Er zit een stelletje aan een tafel, er is een baby in een buik en ik drink koffie.