De paradijsvogel

De afgelopen dagen bracht ik door op het Franse platteland, waar de lente al begonnen was en de zon me elke ochtend wekte. Vandaag werd ik weer wakker in Amsterdam. De zon was nergens te bekennen en een grijs wolkendek manifesteerde zich niet alleen in de lucht, maar ook in mijn hoofd.
Als het buiten grauw en grijs is, lijkt de mens mee te kleuren. Een grijze massa die zich voortbeweegt.


Ik zie haar wel vaker. Een wandelende kleurexplosie waar je niet omheen kunt, altijd vergezeld door haar hond. Ik vind haar prachtig.
Haar ogen zijn omringd door kleur, haar lippen fel rood gestift, haar voorhoofd wordt dikwijls gesierd door allerhande kralenpracht. Haar lichaam wordt bedekt door kleurrijke lagen kleding, het is veel, het is uitbundig. Het is alles wat ik niet ben.
Alles aan haar is groots en meeslepend, ook haar verleden.
Ze was één van de vijf echtgenotes van de overleden excentrieke schilder Anton Heijboer. Petra heet ze.
Ooit zag ik een documentaire over haar, waarin ze mondjesmaat dingen losliet over haar onstuimige relatie en leven met Heijboer. Ik vond haar afstandelijk en moeilijk te duiden, maar mijn fascinatie voor deze paradijsvogel, zoals ze ooit werd genoemd, groeide.
Onlangs las ik een artikel in een modetijdschrift, waarbij aan bekende Nederlandse vrouwen op de vermaarde Fashionweek werd gevraagd wat ze in hun handtas meedroegen.
Ook de handtas van Petra kwam aan bod. Er zaten onder andere twee blikjes bier in. “Ik drink namelijk geen wijn. Dat vind ik te lekker.”

 

Vandaag zat ze op een hoge stoeprand. Ze keek tevreden voor zich uit.
De wereld was even een stukje minder grijs.