Make music, not war

Mijn buurman vertelde me onlangs dat hij een landgoed in Oost-Afrika heeft.

Hij rijdt daar rond in een hele grote auto met enorme bumpers en wielen en zonnepanelen op het dak. En hij draagt altijd zijn kalasjnikov bij zich, voor het geval hij Boko Haram tegenkomt.
Ik geef mensen altijd het voordeel van de twijfel waar het op sterke verhalen aankomt, maar mijn buurman wordt geteisterd door deurwaarders, politieagenten (hij blijkt nog dertien dagen te moeten ‘zitten’) en zijn alcoholisme, dus zijn verhaal bracht toch een zekere achterdocht bij mij teweeg.
Pas geleden hield hij vanuit zijn keukenraam een toespraak, gericht aan de leiders van de USSR.
Tussendoor kreten van diverse apensoorten, zijn specialiteit.
Wat moet het druk zijn in die kop, denk ik altijd.
Behalve als hij gitaar speelt. Dan is hij stil. Of zingt zachtjes mee.
Als Tony muziek maakt, lijkt hij zijn leven en zijn apenkreten te parkeren en zich onder te dompelen in vredige sferen.
 
Afgelopen zaterdag was ik met mijn vader naar een concert. Zeventienduizend mensen, twee ouwe rotten in het vak en een band zo groot als een gemiddelde kleuterklas.
Zodra de eerste tonen door de gigantische zaal klonken, verwerd de rumoerige mensenmassa tot een gelukzalige meute, swingend op stoeltjes, vriendelijk lachend naar de meeswingende buurman.
Er was alleen muziek. Zorgen verdwenen even naar de achtergrond, geld speelde geen rol, smaken verschilden niet.
‘Like a bridge over troubled water’, zongen de zeventienduizend enthousiastelingen in koor.
Met zijn allen vormden we de brug.
De magie van muziek. Ik kan er geen genoeg van krijgen.