Kumaré Kumaré

Naast me zit een man uitermate zwaar te ademen. Het is alsof er iets zijn lichaam uit moet en de enige weg naar buiten is via zijn neus. Hij in- en exhaleert alsof zijn leven er van af hangt. Ik check of het goed met hem gaat, maar hij ziet er uit alsof hij net is weggelopen bij een meditatiecursus. Is dit dan het toonbeeld van zen?
Ik denk terug aan een documentaire die ik onlangs zag.
De westerse dertiger Vikram besluit zich daarin uit te geven voor een goeroe genaamd Kumaré.
Hij wil aantonen dat men geen goeroe nodig heeft om te leren hoe te leven. We weten het allemaal al lang, zo stelt Vikram.
Alleen loopt zijn sociale experiment al snel uit de hand. Hij krijgt trouwe volgelingen, zijn verzonnen methode en taal schalt door Amerikaanse yogacentra en mensen vallen hem huilend van dankbaarheid om de hals. Vikram raakt zo van slag dat hij op den duur even zelf gaat geloven dat hij bijzondere krachten bezit. Het moment om te onthullen dat alles een farce is, stelt hij keer op keer uit. Uit angst, uit liefde voor zijn volgelingen, uit medelijden.
Als het moment daar is en Vikram zonder zijn gewaad, geschoren en met een hipsteroutfit een bijeenkomst binnenwandelt, zijn de goedgelovigen in shock.
Hun goeroe blijkt een doodnormale jongen uit New Jersey.
Een aantal kwade volgelingen daar gelaten, blijkt het doel van Vikram behaald: het gros lacht en huilt, voelt zich weliswaar belazerd, maar krachtiger dan ooit.
Ze spreken stuk voor stuk lovend over de liefdevolle aandacht die Kumaré aan hen schonk. Die liefde had hen de broodnodige kracht en zelfvertrouwen ingeboezemd.
Tante Jans zei het al in Ciske de Rat: “Cis, je hebt gewoon een beetje liefde nodig.”
Bovenstaande constatering zal iedereen beamen en toch zoeken we ons suf.
Ook ik heb geademd tot ik er bij neer viel, dagboeken bijgehouden, gemediteerd en hartgrondig mezelf het nu in gedacht, maar ik geloof dat Kumaré en Jans gelijk hebben.
We weten het allemaal al lang. Hoe te leven. Gooi er een schepje liefde bij en de cocktail is nog beter te pruimen.
Renate Dorrestein schreef ooit: ‘Soms gaat het leven de ene kant op, en wij de andere. Iets zinnigers valt er uiteindelijk niet over te zeggen’.